ေကာ့ေသာင္းမွာ ၂ရက္ေလာက္ေနျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ဘရားသားက
သူအားတဲ့တစ္ေန့မွာရေနာင္းကိုလိုက္ပို့ပါတယ္။ ေဒသအေခၚပဲ့ခ်ိပ္ဆိုတဲ့
ေလွမွာေမာ္တာတပ္ထားတဲ့ဟာေလးနဲ့သြားရတာပါ။မသြားခင္ကမ္းနားလမ္းမွာ ဟိုဘက္ကိုကူးဖို့အတြက္ဘယ္သူကေထာက္ခံေပးေၾကာင္း၊ေကာ့ေသာင္း
အိမ္ေထာင္စုစာရင္းေတြကအစျပရျပီးျပန္လာမွလာေရြးဖို့
ထားခဲ့ရပါတယ္။ လူကုန္ကူးမွုကိုေလွ်ာ့ခ်ဖို့အတြက္နည္းလမ္းတစ္ခုလား
လို့ေတြးမိပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ့နည္းသူ့ဟန္ေတာ့သြားေနၾကမွာေပါ့။
(က်ေနာ္ထင္တာပါ။)
ဓာတ္ပံုရိုက္ျပီးကဒ္ျပားေလးတစ္ျပားထုတ္ေပးပါတယ္။ျမန္မာအင္မီ
ဂေရးရွင္းကအသိမွတ္ျပဳထားတာေလးပါ။
ပဲ့ခ်ိပ္ေပၚမွ ျမင္ေနရတဲ့ Honey Bear Hotel
ေလွအေပၚမွာရွိတဲ့သစ္သားအျပားေတြမွာထိုင္ရျပီး ေနပူဒဏ္ကို
ကာကြယ္ဖို့အတြက္ ထီးတစ္ေယာက္တစ္ေခ်ာင္းစီေပးပါတယ္။
ေကာ့ေသာင္းကမ္းရဲ့အိမ္တစ္ခ်ိဳ့
ေကာ့ေသာင္းျမိဳ့မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကကြ်န္းတစ္ခု
အဲဒီကြ်န္းရဲ့အေနာက္ဖက္မွာ လူဝင္၊လူထြက္စစ္ေဆးေရးဆိုတာရွိ
ပါတယ္။ ေကာ့ေသာင္းကမ္းကေပးလိုက္တဲ့ကဒ္ျပားေလးျပျပီး
ေလွေပၚမွာဘယ္ႏွစ္ေယာက္ပါတယ္ၾကည့္ျပီးသြားခြင့္ျပဳပါတယ္။
တစ္ေျဖးေျဖးနဲ့ေဝးလာတဲ့ ေကာ့ေသာင္းျမိဳ့ေလး
ဒီလိုနဲ့ ကပၸလီပင္လယ္ျပင္ၾကီးကိုျဖတ္ေက်ာ္ျပီး ၁၅ မိနစ္ေလာက္
ၾကာလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့....
ဟိုးအေဝးကျမင္ေနရတဲ့ ေမွ်ာ္စင္လား၊မီးျပတိုက္ေလးလားေတာ့မသိဘူး။
ရေနာင္းဖက္ကို ျမင္ေနရပါျပီ။
အေနာက္ႏိုင္ငံသားတစ္ခ်ိဳ့ရေနာင္းမွ ျမန္မာျပည္ဖက္ကိုသြားေနတာ
ပါ။ စင္းဂါးတစ္လံုးစီနဲ့ေပ်ာ္ရႊင္ေနပံုရပါတယ္။ း)
အေနာက္မွာေတာ့ Jansom Beach Resort
ရေနာင္းအင္မီဂေရးရွင္းကိုေရာက္ေတာ့ အေပၚတက္ျပီး ဗီဇာယူရ
ပါတယ္။ ၁ပတ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ဘယ္ေလာက္ကီလိုမီတာအထိပဲသြားလို့
ရတယ္လို့ေရးထားပါတယ္။ ဒီျမိဳ့ကေက်ာ္လို့မရတဲ့သေဘာပဲ။
ကားစီးျပီးဖူးခက္သြားရင္ေကာင္းမွာပဲလို့ေျပာေတာ့အစ္ကိုက
ငါေအးေအးေဆးေဆးအိမ္ျပန္ပါရေစတဲ့။ ဟားဟား
ဒီလိုေလးတစ္ခုထုတ္ေပးပါတယ္။
ေလွကဆက္သြားျပီး ေရွ့နားေရာက္ေတာ့ တစ္ခါရပ္ျပန္တယ္။
ခုေလးတင္ထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ ဝင္ခြင့္ကဒ္ကို ဒီမွာတစ္ခါျပရ
ျပန္ပါသတဲ့။
ကြမ္ရင္မယ္ေတာ္ရဲ့အေအာက္မွာရွိတ့ဲစစ္ေဆးေရးဂိတ္ပါ။
အနီးအနားကကြ်န္းေလးေတြကိုျဖတ္ျပီးဝင္လာပါျပီ။
ကမ္းေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္းအျပင္ထြက္လိုက္တာနဲ့
ငွားထားတဲ့ကားက ၁နာရီေလာက္အဲကြန္းဖြင့္ျပီးၾကိဳ
ေစာင့္ေနပါသတဲ့။ ကြ်ဲရိုင္းတစ္လံုးေသာက္အျပီးမွာေတာ့
အေမာနဲနဲေျပသြားပါျပီ။ ျမိဳ့အႏွံ့မွာ125Dream/Waveဆိုင္ကယ္ေတြ
နဲ့အတူdouble cabကားအမ်ားအျပားကိုေတြ.ရပါတယ္။ပထမဆံုး
ဟိုတယ္တစ္ခုကိုအရင္သြားျပီးအခန္းတစ္ခန္းယူကာပစၥည္းေတြထား
ခဲ့တယ္။
ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေနျပီမို့လို့ကားဆရာကေရပူစမ္းလမ္းေလးအတိုင္း
ေကြ.သြားျပီး အစားအေသာက္ေကာင္းတဲ့ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကုိေခၚသြားပါတယ္။
ေတာင္ေစာင္းေလးအေပၚမွာအဝုိင္းတိုင္းကိုအမိုးေသးေသးတစ္ခုေအာက္မွာ
ကြပ္ပ်စ္တစ္ခု၊စားပြဲၾကီးတစ္လံုးနဲ့ေအးေအးေဆးေဆး
ထိုင္စားႏိုင္ေအာင္ အိုင္ဒီယာေကာင္းေကာင္းနဲ့ေဆာက္လုပ္ထားပါတယ္။
အစားအေသာက္မွာတာကလည္းအဆင့္ျမင့္မွျမင့္ပဲ။ေဝတာတစ္ေယာက္
စီမွာေဝၚကီေတာ္ကီတစ္လံုးစီနဲ့တစ္ခုမွာတိုင္းအေပၚမွေအာက္ဆင္းေျပာစရာ
မလိုပဲ ခ်က္ျခင္းေျပာလိုက္ရံုပါပဲ။
ပုစြန္ပြေၾကာ္၊ငါးပြေၾကာ္နဲ့သရက္သီးေထာင္း၊ေတာက္ဝက္သားခ်က္၊
သီးစံုေတာဟင္းတဲ့။ စပ္ခ်က္ကကမ္းကုန္ပါပဲ။
ဒါေလးေတာ့ေကာင္းတယ္ဗ်။ ပိန္းဥနဲ့ငါးေခါင္းဟင္းခ်ိဳ။
ထမင္းကိုေငြဖလားနဲ့ထည့္ေပးပါတယ္။
အစပ္ဆံုးေသာ၊အေမႊးဆံုးေသာအရြက္၊အေစ့၊အသီးမ်ားနဲ့သီးစံု
ေတာဟင္းတဲ့။
စားလို့အျပီးမွာေတာ့ ေရပူစမ္းသြားပါတယ္။ေနပူလြန္းလို့ေအာက္ေတာင္
မဆင္းပဲအေပၚကပဲၾကည့္ျပီးျပန္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ဘရားသားက
ငါးစာေကြ်းခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ့ ငါးကန္သြားၾကတယ္။
ငါးကန္နားကဘုရားဆင္းတု။
ဘုရင္ပံုလို့ထင္ရတာပဲ။အဲဒီအေနာက္မွာဘုန္းၾကီးေတြတရားအားထုတ္
တဲ့အေဆာင္ေလးေတြရွိတယ္။
ငါးေတြကအစံုပဲဗ်။ငါးရံေတြေရာ၊ငါးခူေတြေရာ၊တလားပီးယား၊ေရႊဝါငါးၾကင္း
မျမင္ဖူးတဲ့အေကာင္ေတြေရာ၊ေသးေသးေလးမွအၾကီးၾကီးထိအရြယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး
ရွိပါတယ္။အစာတစ္ပံုးပစ္ခ်လိုက္တာနဲ့ဝုန္းဝုန္းဝုန္းနဲ့လာၾကတာျဖင့္
အေကာင္ၾကီးေတြဝင္တိုးလိုက္ရင္ငယ္တဲ့အေကာင္ေတြကေလေပၚေတာင္
ေျမွာက္တက္သြားတယ္။ထူးျခားတာတစ္ခုကဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတိုင္းမွာမီးသျဂိၤဳလ္
စက္ေတြရွိတာပါပဲ။ နဲနဲေတာ့ၾကက္သီးထသြားတယ္။
ငါးကန္ကျပန္ေတာ့ Lotusဆိုတဲ့ေရွာ့ပင္းေမာတစ္ခုေရာက္တယ္။
က်ေနာ္စိတ္ထဲေတာ့၉မုိင္ကအိုးရွင္းကိုေရာက္သြားသလိုပဲ။
ဆိုင္းဘုတ္ေတြကိုျမန္မာ၊ယိုးဒယား၊အဂၤလိပ္သံုးဘာသာနဲ့ညႊန္ျပထား
ပါတယ္။ ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ျပီးဆူရွီတစ္ဗူးနဲ့သစ္ခ်သီးေလွာ္တစ္ထုပ္
ဝယ္ကာျပန္ခဲ့တယ္။
ပင္ပန္းစျပဳလာျပီမို့ဟိုတယ္ျပန္ကာခဏအနားယူလိုက္တယ္။
ဒီဟိုတယ္ေလးကအဆင့္မျမင့္လွေပမဲ့ေစ်းခ်ိဳျပီးဆားဗစ္လည္း
ေကာင္းတယ္။တစ္ညမွဘတ္၈၅၀လားပဲ။ေရကူးကန္ေလးေတာင္
ပါေသး။
ညေရာက္ေတာ့ဝမ္းကြဲအစ္မတစ္ေယာက္ရဲ့ေယာကၤ်ား(ေယာက္ဖၾကီး)
ကရေနာင္းေရာက္ေနတာမို့လို့ထမင္းလိုက္ေကြ်းမယ္ဆိုတာနဲ့
sea foodေကာင္းေကာင္းတစ္ဆုိင္ေရာက္သြားပါတယ္။ေနာက္ေတာ့
ကလပ္သြားခ်င္တဲ့က်ေနာ့္ကိုေခါင္းခ်ကာလိုက္ပို့မယ္လုပ္ေတာ့
တစ္ခုတည္းေသာကလပ္ကအၾကီးစားျပင္ဆင္မွုလုပ္
ေနလို့မသြားလိုက္ရပဲ၊ဘားမွာပဲယိုးဒယားသီခ်င္းဆိုတာေလးေတြကို
ၾကည့္ျပီးအျပင္းေသာက္ခဲ့ရတယ္။ ဟိုတယ္ျပန္ခါနီးညဘက္ဖြင့္တဲ့
ဆန္ျပဳတ္ဆိုင္ေလးမွာဆန္ျပဳတ္သြားေသာက္လိုက္ေသးတယ္။
မနက္ေရာက္ေတာ့ကားဆရာလာတာနဲ့ဟိုတယ္ခ်က္ေအာက္လုပ္ျပီး
ဒင္းဆန္းအရင္သြားစားၾကတယ္။
ေနာက္ေတာ့ဘရားသားကအလုပ္ရွိလို့သူ့ရဲ့သြားစရာေနရာေတြ
ခဏသြားျပီးတာနဲ့ျမိဳ့ထဲကေစ်းဘက္ကိုေရာက္တယ္။အီလက္ထေရာနစ္၊
သစ္သီးဆိုင္ေတြ၊အက်ၤီဆိုင္ေတြစံုလွပါတယ္။အက်ီၤဆိုင္ေတြဝင္ၾကည့္ေတာ့
မသားနားေပမဲ့ရန္ကုန္ကအမ္ေကထဲေရာက္သြားသလိုပဲ။အဲဒီကဘရန္းေတြ
အားလံုးနီးပါးရွိပါတယ္။ က်ေနာ္လည္းေစ်းအေပါဆံုးေသာအကီ်ၤ၂ထည္ေလာက္
နဲ့ဖိနပ္တစ္ရံဝယ္ခဲ့ေသးတယ္။
ေဆးရံုနားကဘုရားေတြလည္းေရာက္တယ္။
အထဲမွာဓာတ္ပံုေတာ့မရုိက္ျဖစ္ဘူး။အျပင္မွာစာေရးျပထားတာေလးပါ။
ဒါကဘုန္းၾကီးေက်ာင္းလား၊ပန္းျခံလားမသိဘူး။
ဘရားသားကကြန္ျပဴတာဆိုင္ခဏဝင္ေနတုန္းအနီးအနားေလွ်ာက္ၾကည့္
မိတယ္။
သူတို့ျမိဳ့လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ေလးေတြလည္းဒီလိုေထာင္ထားတယ္။
၁၂နာရီေလာက္ရွိျပီမို့ထမင္းသြားစားၾကတယ္။ထမင္းဆိုင္သြားတဲ့လမ္းမွာ
ေတြ.ရတဲ့ရေနာင္းျမိဳ့ေဟာင္းကအုတ္က်ိဳးေတြ၊ျမိဳ့ရိုးေတြထင္တယ္။
ထမင္းဆိုင္ကဖိနပ္ခြ်တ္ဆုိင္ဆိုလားပဲ။အရင္ကဖိနပ္ခြ်တ္ျပီးမွဆိုင္ထဲဝင္ရလို့
ဖိနပ္ခြ်တ္ဆိုင္လို့နာမည္ေျပာင္ေပးထားတာပါတဲ့။အဲဒီဆိုင္မွာတစ္ခုေသာ
ဟင္းတစ္မ်ိဳးကိုအလြန္ၾကိဳက္မိတယ္။ ပုစြန္တုတ္ကိုသၾကားနဲ့အခ်ိဳေၾကာ္ျပီး
ၾကက္သြန္နီၾကြပ္ၾကြပ္ေၾကာ္၊ငရုပ္သီးေျခာက္ေၾကာ္ေတြနဲ့ျပန္ျပီးလံုးထားတဲ့
အတြက္ေမႊးျပီးေတာ့စားေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္ကဘယ္လိုခ်က္လဲလို့ေမးေတာ့
ဗင္နီကာပါနဲနဲထည့္တယ္တဲ့။ (စားခ်င္လာျပီ)
ဗိုက္ျပည့္ေတာ့ဘရားသားအိမ္မွာသစ္ပင္စိုက္ဖို့ဆိုျပီးသစ္ပင္ဆိုင္
ေလးငါးဆိုင္ေလာက္ေရာက္ျဖစ္ေသးတယ္။
သစ္ပင္ဆိုင္ကအရုပ္ေတြကိုသေဘာက်လို့ရုိက္မိလိုက္တယ္ း)
အိမ္ျပန္ေတာ့ေလွတစ္စီးလံုးသစ္ပင္ေတြအျပည့္နဲ့ပါ။ျမန္မာအင္မီဂေရး
ရွင္းမွာသစ္ပင္ေတြကိုၾကည့္ျပီးအေပၚကမိုက္ခ်က္ခ်က္ေနပါတယ္။
ေျမၾသဇာေတြလည္းပါတယ္။သစ္ပင္ညွပ္တဲ့ကပ္ေၾကးတစ္လက္
ေတာင္ေပ်ာက္သြားေသးတယ္။ဘယ္မွာက်န္ခဲ့လဲမသိဘူး။
ျပန္ေရာက္ျပီ။
